Op zondag 4 januari 2009 is van ons heengegaan ons gemeentelid Joeke de Vries op de leeftijd van 86 jaar. Hij was de echtgenoot van Geeske de Vries-Wijnstra. Zij mochten samen ruim 61 jaar getrouwd zijn en mochten samen 8 kinderen krijgen.
Joeke de Vries is maar 2 ½ week in Wilhelmina-oord opgenomen geweest. De laatste jaren moest hij veel inleveren, zowel lichamelijk als geestelijk werd het allemaal moeilijker.
Joeke de Vries was een kleurrijk man, een mens met een geheel eigen levensstijl.
Eerst had een garagebedrijf in Oudega. En later heeft hij jarenlang het taxivervoer geregeld. Velen uit ons dorp zijn zijn reisgenoot geweest. Hij bracht mensen vaak naar het ziekenhuis en als het maar even ging zelfs tot bij de dokter.
Joeke de Vries was een buitenmens. Opgegroeid te midden van de natuur, was hij ook graag in de natuur. Een grote passie was zeilen. Hij kon daar tot het laatst toe gedreven over praten. Hij moest er ook uit, als het maar even kon. Tot een paar jaar geleden zagen wij hem dagelijks rijden in zijn rode auto. Dan ging hij naar het buitengebied om daar gewoon even te kijken. Hij kon dan de auto langs de weg zetten en “de fjilden oersjen”. De Headammen, de Eastersanning, hij kwam er graag. Daar lag zijn hart, daar lagen zijn wortels!
Het echtpaar de Vries moest veel verdriet meemaken. Zij moesten twee kinderen verliezen. Hun zoon Remkes mocht maar 19 jaar worden en Melle, de oudste zoon, mocht maar 34 jaar worden. Dat was een grote slag voor het gezin. Een pijn die heel het leven doortrekt, maar Joeke de Vries kon daar zelf heel moeilijk over praten. Hij ging de emotie liever uit de weg.
Hij was een denker en kon soms diepe filosofische gedachten met mensen delen. Hij dacht dan na over de grote vragen in het leven. In het ziekenhuis gaf hij te kennen dat hij veel troost vond bij een lied dat hij vroeger van zijn “mem” geleerd had. Het was het lied: Daar juicht een toon, daar klinkt een stem. Een lied dat vertelt dat door de opstanding van Jezus de weg door de dood geen doodlopende weg is, maar toch een weg ten leven mag zijn. Dat geloof gaf Joeke de Vries troost en steun.

Bovenstaande tekst kwam ik tegen en vond dat deze hier ook een plek verdiend.